Esinti

Yerin seni çektigi kadar ağırsın
Kanatlarinın çırpindığı kadar hafif
Kalbinin attığı kadar canlısın.
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç
Sevdiklerin kadar iyisin
Nefret ettiklerin kadar kotü..!
Ne renk olursa olsun kaşın gözün
Karşındakinin gördüğüdür rengin..!
Yaşadıklarını kar sayma,
Yaşadiğin kadar yakınsın sonuna!!!
Ne kadar yaşarsan yaşa,
Sevdiğin kadardır ömrün..!
Gülebildigin kadar mutlusun üzülme!
Bil ki ağladığın kadar güleceksin..!
Sakin bitti sanma her şeyi
Sevdigin kadar sevileceksin.!!!
Güneşin doguşundadır doğanin sana verdiği değer
Ve karşındakine değer verdiğin kadar insansın.!!!
Bir gün yalan söyleyeceksen eğer
Bırak karşındaki sana güvendigi kadar inansın.
Ay ışığındadır sevgiliye duyulan hasret
Ve sevgiline hasret kaldığın kadar ona yakınsın..!
Ne olur unutma yağmurun yağdığı kadar ıslaksın,
Güneşin seni ısıttığı kadar sıcak,
Kendini yalnız hissetiğin kadar yalnızsın
Ve güçlü hissettiğin kadar güçlü..!
Kendini güzel hissettiğin kadar güzelsin..!
Iste budur hayat.!!!
Işte budur yaşamak.!!!
Bunu hatırladığınn kadar yaşarsın,
Bunu unuttuğunda aldığınn her nefes kadar yalnızca üşürsün.!!!
Ve karşındakini unuttuğun kadar çabuk unutulursun.!!!
Çiçek sulandığı kadar güzeldir
Kuşlar ötebildiği kadar sevimli
Bebek ağladığı kadar bebektir
Ve herşeyi ögrendiğin kadar bilirsin..!
Bunu da öğren.!!!

Dalga ile kıyının aşkını bilir misin?
Öncesinden başlayıp, sonsuza giden dalga,
Hep aşka kavuşma özlemiyle atılır kıyıya.
Dalga, seven - kıyı, sevilendir.
Dokunur parmaklarının ucuyla sevdiğine dalga Ve döner hep geriye
Bilir kavuşamayacağını ama hep koşar kıyıya
Her bir dokunuşunda aşkına verir bedenini hesapsızca
Iste, ben de seni böyle severim yar.
Yar, bilir misin dağ başında açan uçurum çiçeklerini?
Bilirler görünmeyeceklerini...
Sevilmeyeceklerini...
Koklanmayacaklarını...
Okşanmayacaklarını...
Ama inatla açarlar aşkla, sevgiyle, özlemle.
Hep beklerler gelmeyecek sevgilinin onu kucaklamasını
Iste, ben de seni böyle beklerim yar.
Yar, ipek böceğini bilir misin?
Onun kozasının içinde ördüğü o ipliğe olan aşkını
Bilir o, ördüğü ipliğin kendisinin ölümü olacağını
Ama aşkına feda eder kendini.
Öyle verir kendini yarenine korkusuzca
Iste, ben de kendimi böyle veririm sana yar.
Yar, ağaç ile meyvesinin aşkını bilir misin ?
Meyvesini vermelidir ağaç yeniden doğmak için
Öyle zorludur ki ayrılmaları
Verir meyvesini ağaç
meyve tohum olur, tohum kök olur
Ve yeniden doğar ağaç kendi meyvesinden
Iste bende böyle yar;
Yok olmayı göze aldım, tekrar sende doğmak icin.